പറന്ന്

പക്ഷിയുടെ സ്വാതന്ത്ര്യം വേണമെനിക്ക് 

പക്ഷേ ചിറകുകളുടെ 

ഭാരം എനിക്കിഷ്ടമല്ല 

കാറ്റു പറത്തി,പറത്തി കൊണ്ടുപോകുന്ന 

ഒരു തൂവലായാല്‍ എത്ര നല്ലത് .

ശിഷ്ടം

പുല്ലു പടര്‍ന്നും കരിയില വീണും
മിക്കവാറും മറഞ്ഞു പോയ
ഒരു നാട്ടുവഴി

പകല്‍വെളിച്ചം മാഞ്ഞു തുടങ്ങുമ്പോള്‍
ഒരിക്കലും
നിശ്ചിതാകൃതിയില്‍ തെളിയുന്നില്ലെങ്കിലും
സദാ ചലിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കുന്ന
ഏതോ നിഴലുകള്‍
ജന്മവാസനയാലെന്ന പോലെ
ഉള്‍വലിഞ്ഞു നില്‍ക്കുന്ന മരക്കൂട്ടം

ഇതെല്ലാം
ഭൂതകാലത്തിലെ
ഒഴുകി നടക്കുന്ന ചില ദൃശ്യങ്ങള്‍

തളികയില്‍  ഉറഞ്ഞു കൂടിയ
ചായങ്ങളില്‍
വര്‍ത്തമാനകാലം
സ്വന്തം നിശ്ചലത സാക്ഷ്യപ്പെടുത്തുന്നു.

ഭാവി ഒരിക്കലും എത്തിച്ചേരാനാകാത്ത
ഒരു വന്‍കര.
ഭയവും ഉത്കണ്ഠയും
ഒന്നിനും പരിഹാരമാകുന്നില്ല

എങ്കിലും ഞാന്‍ ഭയപ്പെടുന്നു
ശ്വാസംമുട്ടും വിധം ഉത്കണ്ഠപ്പെടുന്നു,
കലണ്ടറും വാച്ചും ഇല്ലാതാകുന്ന
ഒരു ദിവസത്തെ
എന്നും സ്വപ്നം കാണുന്നു.

തിരസ്കൃതം

നിറങ്ങള്‍ ചാലിച്ച ഓര്‍മകള്‍
പെയ്തു തീരുമ്പോള്‍ ,
ജലശൂന്യമായ ഒരു തടാകം പോലെ
ഒഴിഞ്ഞു കിടക്കുന്ന മനസ്സ്
മരിച്ച സ്വപ്നങ്ങള്‍ക്കു മീതെ
മണല്‍ക്കാറ്റും കരിയിലയും
പുറപ്പെടാന്‍ ശ്രമിച്ചിട്ട്
പുറത്തുവരാതെ പിടയുന്ന വാക്ക്.
കണ്ഠനാളത്തില്‍ ഒടുവിലത്തെ ശ്വാസം.
പിടയുന്ന ഞരമ്പില്‍ മരണതാളം.
അനന്തരം
അനാദിയായ വെളുപ്പ്.