Sunday, August 15, 2010

അഭാവം










വാക്കുകള്‍,
അവയുടെ കേവലങ്ങളായ
ഉടലുകള്‍ ഉപേക്ഷിച്ച്
ഉയിരുകള്‍ മാത്രമായിത്തീരുന്നതിനെപ്പറ്റി
ഞാന്‍ അറിഞ്ഞിരുന്നില്ല,
നിന്നെ അറിയുന്നതുവരെ .
പ്രാണന്റെ പരകോടിയോളം
തറഞ്ഞു കയറുന്ന അമ്പിന്റെ ക്രൌര്യം
ഞാന്‍ അറിഞ്ഞിരുന്നില്ല,
നിന്നെ അറിയുന്നതുവരെ.
ലോകം ഇത്ര വലുതും
ഇത്രത്തോളം ചെറുതും
ആണെന്ന് അറിയിച്ചതും
ഓരോ പ്രഭാതത്തിനും
ഓരോ പ്രതീക്ഷയുണ്ടെന്നു
അറിയിച്ചതും
നീയല്ലാതെ മറ്റാരുമല്ല.
ഇളം വയലറ്റ് നിറത്തിലുള്ള
പൂക്കള്‍ നിറഞ്ഞു കവിഞ്ഞ
ഒരു താഴ്വരയില്‍
കാമുകന്റെ ചുമല്‍ ചാരി,
അവന്‍ വയലിന്‍ വായിക്കുന്നത്
കേട്ടിരിക്കുന്ന പെണ്‍കൊടിയെ
ഭാവനയിലൂടെ പകര്‍ന്നു തന്നതും
നീ മാത്രം.
ഇനി നീ അറിവാക്കിത്തരൂ
എനിക്ക് എന്നെ .

1 comment:

ശ്രീനാഥന്‍ said...

പ്രാണന്റെ പരകോടിയോളം
തറഞ്ഞു കയറുന്ന അമ്പിന്റെ ക്രൌര്യം- അതു കൊള്ളാം!