ശിരസ്സില് കനല്ക്കിരീടം
നെറ്റിയില് പുഷ്പമുദ്രയായി
തിളങ്ങുന്ന ചെന്തിലകം
മുരിക്കിന് പൂവിനെ
വെല്ലുന്ന ചുവപ്പ്,
കണ്ണുകളില് .
ചുണ്ടുകളില്
രക്തപാനത്തിന്റെ
ചുവപ്പ്.
കൈകളില് ശാപമുദ്ര.
ചെമ്പട്ട് , നിന്റെ വസ്ത്രം.
നീ നോക്കുമ്പോള്
പാമ്പിന്റെ പടം പൊഴിയുന്നതുപോലെ
എന്റെ തൊലി
ശരീരം വെടിഞ്ഞ്
എനിക്കു ചുറ്റും
ഇതാ, ഊര്ന്നുവീഴുന്നു.
എന്റെ മാംസം
വെന്തുപുകയുകയും
അസ്ഥികള്
ഉരുകിയൊലിക്കുകയും
ചെയ്യുന്നു.
നിനക്കു മുന്നില്
അടിയറ വയ്ക്കാന്
എനിക്ക് ഞാനില്ല ,
ഇനി,
നീ മാത്രം, നീ മാത്രം.
5 comments:
നിനക്കു മുന്നില്
അടിയറ വയ്ക്കാന്
എനിക്ക് ഞാനില്ല..
സ്വത്വം...
നല്ല കവിത.
രുദ്ര!
ഇനി,
നീ മാത്രം, നീ മാത്രം
തീവ്രമായ അനുഭവം
പ്രഹേളികയാകുന്ന സ്ത്രീ സ്വത്വം????
ശശി, ശ്രീനാഥന്, അനീഷ്, നികു.....നന്ദി, സന്തോഷം.
Post a Comment